Preambuła

Niniejszy dokument stanowi realizację obowiązku prawnego dotyczącego wprowadzenia we wszelkich instytucjach, w których przebywają dzieci, standardów ich ochrony przed krzywdzeniem [ustawa z dnia 28 lipca 2023 roku o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1606)].

Wstęp

Kościół przyjmuje i wdraża w swoich placówkach standardy ochrony dzieci przed przemocą. To zaangażowanie nie jest przypadkowe. Przez nie Kościół realizuje misję powierzoną mu przez Pana, aby nie zginęło żadne z tych najmniejszych (Mt 18, 10).
W oparciu to tę ewangeliczną misję uznaje, że dobro dziecka jest najważniejsze.

Wielu świętych i błogosławionych pozostawiło świadectwa i zapiski dotyczące dusz czyśćcowych. Łaskę oglądania czyśćca i obcowania z duszami czyśćcowymi otrzymała św. Katarzyna z Genui, św. Maria Magdalena de Pazzi, św. Franciszka Rzymianka, bł. Anna Katarzyna Emmerich, św. Faustyna Kowalska, św. Mikołaj z Tolentino, uważany za patrona dusz czyśćcowych. Zdarza się, że Bóg pozwala duszom czyśćcowym przychodzić do osób, którym udziela darów mistycznych, odsłaniając przed nimi tajemnice życia wiecznego. W czasach nam współczesnych wizji czyśćca doznał św. Ojciec Pio, nawrócona z ateizmu Stefania Fulla Horak (zm. 1993), czy zmarła przed dziesięcioma laty Maria Simma, która gorliwie modliła się za dusze czyśćcowe, a także przyjmowała za nie cierpienia, aby mogły szybciej zostać uwolnione z czyśćca.

Patrząc z perspektywy Wielkiego Piątku, krzyż faktycznie jawi się, jako wielka porażka Chrystusa, jako symbol bezużytecznego cierpienia i męki a wiec czymś złym, odpychającym, i nie do przyjęcia dla normalnego człowieka poszukującego szczęścia. Tak mogą myśleć i uważać ludzie, nazwijmy ich „Wielkiego Piątku”.

Po tej wydawałoby się definitywnej przegranej Chrystusa na krzyżu następuje zaskakujący wszystkich poranek wielkanocny. On jednak żyje! Umarły na krzyżu hańby, złożony w cudzym grobie, zmartwychwstał, żyje!

W naszej ojczyźnie mamy ponad 1100 różnych sanktuariów. Najwięcej jest sanktuariów maryjnych, w których czci się Matkę Jezusa, ale są też sanktuaria tzw. Pańskie, czyli związane z Jezusem albo z Osobami Trójcy Świętej, a także sanktuaria, w których prosimy o wstawiennictwo różnych świętych i błogosławionych. Najstarszym sanktuarium narodowym w Polsce nie jest – jak mogłoby się wielu wydawać – sanktuarium na Jasnej Górze w Częstochowie, lecz sanktuarium Krzyża Świętego w Górach Świętokrzyskich.

W naszej ojczyźnie mamy ponad 1100 różnych sanktuariów. Najwięcej jest sanktuariów maryjnych, w których czci się Matkę Jezusa, ale są też sanktuaria tzw. Pańskie, czyli związane z Jezusem albo z Osobami Trójcy Świętej, a także sanktuaria, w których prosimy o wstawiennictwo różnych świętych i błogosławionych. Najstarszym sanktuarium narodowym w Polsce nie jest – jak mogłoby się wielu wydawać – sanktuarium na Jasnej Górze w Częstochowie, lecz sanktuarium Krzyża Świętego w Górach Świętokrzyskich.

W dniu urodzin składa się życzenia, kroi się urodzinowego torta, wspomina przeżyte lata. I rzeczą normalna byłoby usłyszeć w dzisiejszych czytaniach coś ta temat Maryi. Tymczasem słyszymy długą litanie nazwisk, które nic nam specjalnie nie mówią, aby na końcu usłyszeć w końcu imię Maryi jako matki Jezusa, naszego Zbawiciela: Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama (albo w wersji skróconej, z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak). Nie można czcić Maryi bez odniesienia się do Jezusa, jej Syna. To dla Niego została on wybrana przed wiekami. Tyle pokoleń trzeba było oczekiwać, żeby Bóg stał się człowiekiem, „Bogiem z nami”. Dlatego też, wszystko co mówimy o Maryi i co świętujemy, trzeba umieścić w kontekście tej specyficznej relacji Maryi do Jezusa, jej Syna – Boga z nami.

W chwili objawień Najświętszej Maryi Panny, Łucja de Jesus, Franciszek i Hiacynta Marto mieli po dziesięć, dziewięć i siedem lat. Cała trójka mieszkała w Aljustrel, w miejscu należącym do parafii fatimskiej. Objawienia miały miejsce na małym skrawku ziemi należącym do rodziców Łucji, nazywanym Cova da Iria, i znajdującym się dwa i pół kilometra od Fatimy na drodze do Leirii. Matka Boża ukazała się im na krzewie zwanym ilex, będącym karłowatą odmianą dębu, mierzącym nieco ponad metr wysokości.

Franciszek widział Maryję, lecz Jej nie słyszał. Hiacynta Ją widziała i słyszała. Łucja natomiast widziała, słyszała i rozmawiała z Nią. Objawienia miały miejsce około południa.

„Duszo chrześcijańska, zejdź z tego świata w imię Boga Ojca Wszechmogącego, który cię stworzył; w imię Jezusa Chrystusa, Syna Boga żywego, który za ciebie cierpiał; w imię Ducha Świętego, który na ciebie zstąpił. Obyś dzisiaj spoczęła w pokoju i zamieszkała na świętym Syjonie z Najświętszą Boga Rodzicielką, Maryją Dziewicą, ze świętym Józefem i wszystkimi Aniołami i Świętymi Bożymi... Polecam cię Wszechmo­gącemu Bogu i oddaję twojemu Stwórcy, abyś powróciła do tego, który cię ukształtował z mułu ziemi. (...) Obyś widziała twarzą w twarz swojego Odkupiciela...” 

Jak umierać? Żyjemy w świecie, w którym to pytanie przeraża i który je pomija. Poprzednie cywilizacje patrzyły śmierci w oczy. One to wyznaczały drogę, jaką mają kroczyć wspólnoty i jednostki. One to nadawały sens spełnionemu przeznaczeniu i uwydatniały jego bogactwo. Nigdy też chyba stosunek do śmierci nie był tak ubogi jak w naszych czasach posuchy duchowej, gdzie ludzie w pogoni za istnieniem chcieliby przemknąć się koło tajemnicy. Nie wiedzą, że w ten sposób likwidują źródło, które daje życiu smak.